20151214 έξι-ένα

εεέξι-ένα, εεέξι-ένα, εεέξι-ένα
δεεέ μας νοιάζει, δεεέ μας νοιάζει
εεέξι-ένα, εεέξι-ένα, εεέξι-ένα
δεεέ μας νοιάζει, δεεέ μας νοιάζει
δευτέρα 14/12, στο δεύτερο διάλειμμα

τριιία-ένα, τριιία-ένα, τριιία-ένα
δεεέ μας νοιάζει, δεεέ μας νοιάζει
τριιία-ένα, τριιία-ένα, τριιία-ένα
δεεέ μας νοιάζει, δεεέ μας νοιάζει
τρίτη 15/12, στο δεύτερο διάλειμμα

τα χωριά // οι ολύμποι

Μπήκαμε ταυτόχρονα στο χωριό, εγώ με το μηχανάκι εκείνη με την άσπρη φοράδα της· «μαζί πάμε παντού, στις ελιές, στους σκίνους, αλλά γέρασε, μαζί γεράσαμε· γριά εγώ γριά και τούτη». Στα πόδια της φοράδας τριγυρίζει και η μαύρη σκύλα της, άνοιξε την πόρτα της αυλής και τους έβαλε να φάνε. Συνέχισα προς το ελαιοτριβείο, ήταν κλειστό.

ολόκληρο το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά / τα αρμόλια

«Ε, που πας; έλα δω!»· καθόταν έξω από το καφενείο του Θοδωρή, στο κέντρο του χωριού. «Όλοι τούτοι δω του καφενείου μπορεί να με κοροϊδεύουνε, αλλά κανείς τους ε ξέρει να συνεννοηθεί με τους ξένους· αγράμματοι. Εγώ εδώ, στα Αρμόλια ήμουν, αλλά ξέρω να κάνω κομουνικέισον με όλους τους ξένους που έρχονται στο χωριό. Μια μέρα στο κάτω καφενείο ήρθαν κάτι Βέλγοι, κάτι Γάλλοι… ρωτούσανε, κανείς δεν ήξερε να κάνει κομουνικέισον. Τότε δανείζομαι από το γείτονα –να “δω πιο πάνω μένει–, πέντε χιλιάρικα και κατέβηκα κάτω και αγόρασα ντιξιονέριαγγλοελληνικό και γαλλοελληνικό και μια μέθοδο με κασέτες…
η συνέχεια του κειμένου και οι φωτογραφίες, εδώ

Η φωτογραφία, η δωρεά, ο επαγγελματίας, ο ερασιτέχνης, οι κρατικές υπηρεσίες, το νησί και το βλέμμα



Η τεχνική της φωτογραφίας σε πρώτη ανάγνωση είναι απλή, κοιτάς από το σκόπευτρο ή την οθόνη πατάς ένα κουμπί και βγαίνει η φωτογραφία. Σε δεύτερη ανάγνωση η φωτογραφική διαδικασία είναι κάτι πολύ δύσκολο. Η φωτογραφία είναι οπτική γλώσσα, ένας τρόπος δηλαδή επικοινωνίας, κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης της πραγματικότητας, ο χειρισμός και η χρήση της έχει να κάνει με αυτό που κουβαλά ο καθένας, με αυτό που είναι. Βαθύτερος στόχος μπορεί να είναι η συνειδητοποίηση και η δημιουργία ενός βλέμματος, το βλέμμα του φωτογράφου που συναντά την πραγματικότητα. Και είναι κάτι πιο επίπονο και ουσιαστικό από την διακοσμητική καλλιέπεια των καρτ ποστάλ, και φυσικά δεν έχει να κάνει με το αν κάποιος είναι επαγγελματίας ή ερασιτέχνης.

ολόκληρο το άρθρο εδώ

τα χωριά / 18 άγιος γιώργης συκούσης

«Παίρνουμε δωδεκάωρες άδειες, σήμερα καζανίζουμε δικά μας, μέχρι τις εννιά πρέπει να ’χομε τελειώσει. Είχαμε την άδεια αλλά το καζάνι ήτανε παλιό και το τελωνείο μας το ’κοψε, τούτο είναι καινούργιο, το ’γοράσαμε πέρσι αφ’ τη Θεσσαλονίκη. Έχομε φυτέψει και συκιές απόξω στο χωράφι. Στο χωριό υπάρχουν τρία καζάνια, το ένα είναι εδώ από πάνω και το άλλο όπως μπαίνεις στο χωριό».

το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά // 17 βουνό

Το καζάνι της απόσταξης είναι σε διαμορφωμένο χώρο δίπλα στο σπίτι, ανάμεσα στο κοτέτσι και το περιβολάκι, το έχει η Ρούλα με το σύζυγό της· εκείνη κάνει κουμάντο «ε, γιατί ασχολούμαι πολλά χρόνια, έχω μάθει από τον πατέρα μου, το έχουμε πάνω από τριάντα χρόνια». 

ολόκληρο το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά // 16 το πυργί

Στο Πυργί όλα είναι πιο έντονα, ακόμα και οι μυρωδιές από τα φαγητά που παρασκευάζονται στις μικρές κουζινίτσες, στα ισόγεια των παλιών τρίπατων σπιτιών, εγκλωβίζονται στα στενά· αλλά τέτοια εποχή, αρχές χειμώνα, όλο το χωριό μυρίζει μαστίχα! 

το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά // 14 εγρηγόρος / 15 κουρούνια

Σχεδόν μεσημέρι, μέσα φθινοπώρου και το φως του ήλιου είναι ακόμα δυνατό, ήχοι από τον άνεμο, τα πουλιά και τα δέντρα· ανάμεσα στις αμυγδαλιές το μικρό χωριό. Κατηφορίζω το τσιμεντένιο καλντερίμι, ο οικισμός είναι μέσα στην άγρια, σχεδόν, φύση. Οι αμυγδαλιές γερασμένες και αφημένες όπως σ’ όλο το νησί.

το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

σημειώσεις ημερολογίου, στον έβρο με το caravan project


Τα ρωμαϊκά λουτρά της Τραϊανούπολης, ο ογδόντα-οκτάχρονος ρεμπέτης Αλέκος ο μπατίρης, ο μαχαλάς των «κατσίβελων», ο τεκές των Αλεβιτών στο χωριό Ρούσσα, το Μικρό Δέρειο και το δέλτα του Έβρου με ποδήλατο.

το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά // 13 Νεοχώρι

Είναι αργά το απόγευμα και περπατώ από τον κεντρικό δρόμο προς το κέντρο του χωριού· μεγάλες κατοικίες με κήπους και καλλιέργειες, μου δίνουν την αίσθηση αστικής ευμάρειας· όλα σχεδόν τα σπίτια σε πολύ καλή κατάσταση, αρκετά με νεοκλασικά στοιχεία, και στο κέντρο, στο παλιότερο κομμάτι, υπάρχουν ελάχιστα ερείπια.

ολόκληρο το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ

τα χωριά // 10 νέα ποταμιά / 11 χάλανδρα / 12 αφροδίσια

«Tας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν…» έφτασα στο χωριό στα μισά της κυριακάτικης λειτουργίας· λιακάδα και ησυχία, αντηχούσε μόνο η φωνή του παπά· καμιά εικοσαριά κεριά στο μανουάλι από ηλικιωμένους άντρες και γυναίκες της Ποταμιάς και των γύρω οικισμών.


ολόκληρο το κείμενο και οι φωτογραφίες, εδώ